ทวิภพ

นวนิยายความรัก เรื่อง ทวิภพ

ของ ทมยันตี

 “โอ้ เวลาป่านฉะนี้เจ้าพี่เอ๋ย จะทำสิ่งใดเลยให้สงสัย จะรู้ซึ้งถึงคนที่ห่างไกล 

ฤามิได้คิดคำนึงถึงคนคอย”

 

การรอคอย…ความรู้สึกว่า หัวใจของเรานั้นคอยใครอยู่สักคน และรับรู้ถึงว่ามีใครคนนั้นคอยเราอยู่ หัวใจที่ต่างเฝ้าคอยกันและกันคือความถวิลหาที่แสนหวาน คือความงามของหัวใจดวงที่เปี่ยมสุขและหอมหวนอยู่กับวันเวลาแห่งความหวัง…วัน และเวลาที่เราทั้งสองจะได้พบกัน 

เพื่อรักกันให้เต็มหัวใจที่เฝ้าคอย…เนิ่นนาน

ช่วงเวลาของมณีจันทร์…ก้าวผ่านกระจกบานนั้น บานที่เปิดเป็นช่องทางให้ “ทวิภพ”

เชื่อมโยงเข้าหากัน ณ ที่ที่เธอเดินทางไป ณ เวลาที่เธอไปดำรงอยู่ แม้จะเสมือนว่า

คนละภพ…เสมือนเดินทางจากภพหนึ่งสู่ภพหนึ่ง แต่ทั้งสองภพต่างก็เป็นเวลาแห่ง “ปัจจุบัน”

ณ เวลาที่ผ่านมาก่อน มณีจันทร์คือ “แม่มณี” ของ “เจ้าคุณอัครเทพวรากร” ฑูตไทยคนแรกประจำสหรัฐอเมริกานักการฑูตไทยผู้มีบทบาทอย่างยิ่งยวดต่อกรณีการ แก่ปัญหาการรุกคืบเพื่อยึดแผ่นดินไทยของนักล่าอาณานิคม ทมยันตีแสดงความพราวในเชิงทางการฑูต เอาการเมืองการฑูตนำ…การทหาร ซึ่งแทบจะไม่มีแสนยานุภาพใดเลยในสายตาของนักล่าอาณานิคม

นี่คือเสน่ห์ของนวนิยายเรื่องนี้ “ความรักสิเน่หาที่ดำเนินไปบนวิถีแห่งความรับผิดชอบเพื่อแผ่นดิน การก้าวผ่านมิติเพื่อพบ เพื่อรัก และเพื่อร่วมหัวใจกัน ยอมแม้ละทิ้งชีวิตอีกภพหนึ่งไว้เพียง 

“เพราะรักเธอ” ประการเดียว

โซ่ตรวนผูกรัดสักร้อยหุน ใจมั่นมุงหักทลายได้ แต่ใยรักเบาบางสักเท่าใด ผูกพันไว้แนบสนิทนิจนิรันดร์